ManufacturersReview

Ultimaker S5 review deel 2: waarom langer wachten?

Belofte maakt schuld. Na deel 1 van de review van de Ultimaker S5 hadden jullie al veel eerder deel 2 verwacht. Een bezoek aan de IMTS in Chicago (met heel veel aandacht voor 3D printen) en daarna de AMB in Stuttgart (gek genoeg amper een officieel thema) en een deadline voor de nieuwe editie van 3D printmagazine, heeft de Ultimaker S5 op de redactie het een poosje rustig gehad. Afgelopen week hebben we de review opnieuw opgepakt.

 

Amper verschil tussen printen met 0,2 en 0,1 mm laagdikte

 

Actieve kalibratie

Een van de verbeteringen die 3D printen makkelijker maakt, is het automatisch kalibreren van het printplatform. Ultimaker heeft deze ontwikkeling al bij de Ultimaker 3 ingezet, bij de S5 is het systeem verder verbeterd. Voor elke printjob wordt het platform op een flink aantal punten (veel meer dan bij de Ultimaker 3) gemeten, waarna het automatisch precies  waterpas wordt afgesteld. Het proces vergt even tijd aan het begin van elke printjob, maar wie vaker met een 3D printer werkt die je manueel moet kalibreren, weet hoeveel tijd dit kan kosten. En doe je het niet, kan een printjob zomaar mislukken.

Geprint met 0,2 mm laagdikte.

 

En geprint met 0,1 mm laagdikte.

 

Bijna geen misprints

Dat is bij de review tot nog toe niet gebeurd, op één keer na. De oorzaak daarvan was snel duidelijk. In de volgende aflevering gaan we hier dieper op in. Wat wel opvalt, is dat het soms weinig zin heeft om voor een langere printtijd te kiezen in de hoop dat je een betere kwaliteit krijgt. Een testwerkstuk is geprint met de printcore AA 0,4: een keer met een laagdikte van 0,2 mm, de andere keer met 0,1 mm. Verschil? Minimaal te zien. Hooguit bij de kwart bol voel je een klein verschil als je er met je vinger overheen wrijft. Het materiaal was in beide gevallen het nieuwe Ultimaker Tough PLA. Het enige effect dat de andere instelling heeft is een langere printtijd. Ook een tweede teststuk, dat we op dezelfde wijze twee keer hebben geprint, laat nauwelijks een verschil zien tussen de beide versies. Kies voor snelheid, in dit geval.

 

Minimaal oozing effect

Wat opvalt bij het teststuk, is dat het filament goed wordt teruggetrokken als de printkop even een beweging moet maken zonder dat er materiaal wordt gesmolten. Op enkele detailpunten zie je het oozing effect ontstaan. Vergeleken met andere 3D printers valt het mee. Waarschijnlijk door de instellingen te tweaken kun je dit voorkomen. Het testmodel is echter 3D geprint met de standaard settings van Cura voor Tough PLA. De combinatie van het eigen filament, de instellingen in Cura en de hardware maken het gemakkelijk.

 

Met 0,2 mm laagdikte.

 

 

En met 0,1 mm laagdikte.

 

Zwakke wifiverbinding

Wat wel storend is aan de S5, is de zwakke wifiverbinding. Ondanks dat de afstand tussen de PC en de Ultimaker S5 echt niet groot is, valt de verbinding met de regelmaat van de klok weg. Of beter gezegd: als je Cura start wordt geen printer herkend. De S5 aan- en uitzetten helpt. Dan wordt de 3D printer weer herkend. Dramatisch is het niet, maar laat de Ultimaker S5 nu net op een andere verdieping staan dan de PC. Net zoals de koffiemachine. Dus nog vaker de trap op een neer lopen.

Lees hier het eerste deel van de review: de kennismaking met de Ultimaker S5
Volgende keer: waarom de printjob mislukte en wat dan een minpunt aan de S5 blijkt te zijn, althans volgens ons.

 

Back to top button